Shtatë poezi nga Vasil Tabaku

 

MBOLLA NJË PEMË

Unë mbolla një pemë
Një lule,
Lash mbi puthjen tende…
Nje pemë,
Ku ëndërrat e mia
Rriten bashke me degët…
Por dikush vjen
Dhe i pretë krahët e blertë
Dikush
Thyen bisqet
Dhe vret zërin tim…
Dikush, një I paemër
Një anonim pa portret.
Unë pash
Si vdiqën ëndërrat.
Pash
Si m’i vranë shpresat
Dhe lulet të pikonin lotë…
Unë mbolla një pemë,
Tani
Ajo nuk është më…
Në vend të pemës
Rritet egër një ferrë
Ndanë rrugës
Ku përlotet
Heshtja ime prej gjethesh
Dhe zëri im prëj lulesh
Tashmë i vrarë…
Megjithatë
Unë
Mbolla një pemë tjetër…

 

 

 

PRISHTINA

Miqeve te mi poet te Kosoves

Nje toke
E bere prej shpirtit tim
Prej dhimbjes dhe krenarise
Prej drites dhe zjarrit te zemres sone…
Prishtine.
Emri I identitetit tim shqiptar
Fjala e dashurise sime te madhe
Dhe puthja prej qielli
Ku perqafohen horizontet…
Kam rene ne gjunje para teje
Qytet I lirise.
Neper guret e rruges
Lemoj hapat e heronjeve
Jeta e tyre
Eshte shendruar ne buzeqeshen tende
Na mallin tend,
Ne perqafimputhjen
Dhe lotedritezimin tend Prishtine…
Jam dashuria jote
Jam zeri yt prej pike loti
Dhe grimca lumturie pakufij
Jam zambaku I celur ne kraharorin tend
Prishtine,
Frymemarrja jote
Mbush qiejt
I jepe jete gjithe bijeve te KOSOVES
Nepre krahet e plagosur te rruzullit
Ata si zogjte
Presin tu forcohen krahet
Per te rendur ne nje fluturim pakthim
Drejt teje Prishtine…
Epokat
Shfletojne horizontet
Si flete te histories
Perms gjemimeve te viteve
Gishtat e mi te drojtur
Shkruajne kryeemrin e paqes
Prishtine…

 

 

 

 

TIRANA

Oqean drite,
Zera
Gjithe dashuri
Dhe shprese
Te ftojne
Ne bulevarin e madh
Mespermes
Sheshit “Skenderbej”
Tirana
Nje univers dashurie
Me enderra te bukura
Nje zgjim shpresash
Mbi rruget prej qielli…
Tirana
Vajze capkene
Me biciklete
Veshur me buzeqeshje
Te ofron nje puthje…
Floket e saj
Jane mimozat bjonde
Ngatrruar
Neper gishta djemesh…
Tirana
Magjistarja e heshtjes
Perendeshe
E muzgjeve
Dhe psheretimave te fshehta,
Me Henen
Si dajre e dridheshme
Dhe stuhi vallesh
Neper kalldremin e yjeve.
Tirana
Me zenka politikanesh
Vetura luksoze
Dhe lypsa
Ne skaj…
Tirana
E Dajtit te thinjur
Dhe pranveres marramendese
Lozanjare
Mahnitese
Tirana
E monumenteve
ABC-ne e historise shfleton
Dhe madheshtine e se sotmes
Tirana ime
Mikja ime prej drite
Shpirti im prej qiejesh
Me duart e blireve te gjelber
Dhe buzet
E dhimbjes se embel
Dhimbjes
Drites
Heshtjes
Zhurmes
Dashurise
Shpreses
Tirana ime
Zemra ime prej tingulli
Dashuria ime
Prej ajri
Prej gjinjesh mahnites
Perqafime horizontesh
Dhe puthjesh
Te shpernadara
Neper pemet e celura…
Tirane
E munguara ime e madhe
Fryma ime
Dhe loti im
Malli qe kurr nuk shuhet
Zjarri qe me djeg se brendeshmi
Dhe me bene te rilind…

 

 

 

 

ZEMËR…

Një buzëqeshje,
Një ëndërr
E sapozgjuar,
Një dritë vezulluese
Një shpresë që regëtinë,
Një fjalë
Ende e pathënë
Një fjalë që presim
Një përqafim,
Një vezullim sysh
Janë ZEMËR
Ashtu
Sikundër unë
Jam ZEMËR
Në dorën tënde të vogël
Plotë drithërima
Belbëzime
Dhe dashuri
Të patreguar
Plot mistere
Dhe magji…
Ti je ZEMËR
Harku I rrufesë
Mbi përqafimin tonë
Vetëtima e puthjes
Dhe breshërima e yjeve
Mbi shpiritn tonë
Ndërsa Bota
Shëndrrohët
Në një ëndërr
Prej balte
Lotësh
Dritash
Shpresash
Lulesh
Dhe dashurie të pa fund…
Ne
Jemi vet ZEMËRA njerzore…

 

 

 

EPOSI SHQIPTAR

 

Nje dedikim ne kuadrin e 22 MARSIT Dites se bekuar te triumfit te DEMOKRACISE ne Shqiperi...

Një Yllësi
Në formim e sipër.
Nebuloza e fjalëve
Vërtitet midis telave te lahutës
Në goditje madhështore
Me emrat e Mujit e Halilit,
Me vajin madhështor të Ajkunës
Një qarje
që rrëqeth planetët dhe njerëzit
Me qumështin mitik të Zanave
Dhe pluhurin qiellor
Të kuajve të kreshnikëve...
Bota
ka shtangur
Dëgjon këngët hyjnore
Nga gurrat e zërave të aedëve popullor.
Gjithçka
është në vazhdim e sipër.
Turravrapi i Kreshnikëve të Jutbinës
Shkund Tokën.
Krijimi i Botës
nuk ka mbaruar ende,
Ashtu dhe Eposi
Punëtorët e këngës
E latojnë,
e gdhendin,
e përsosin çdo ditë...

Nga sqetullat e Bjeshkëve
Si prej Brinjës së Adamit
Dalin Kreshnikët e fundit...
A mund të jenë të fundit?
Trualli i Eposit
Çdo shekull,
lind Kreshnikët e vet.
Një truall zjarresh
dhe pasionesh të mëdha
Me shpërthime ndërplanetare
Në Yllsinë tonë
Mbi krahët e zogjve
Shtegtojnë drejt legjendave
Emrat e djemve shqiptarë
që mbajnë mbi supe
Historinë dhe të vërtetat e mëdha...

Tokë e Dardanisë
Stuhitë
të puthin fytyrën prej drite dhe bore
Re të mëdha
Shpalosin
ëndrra si flamuj këngësh
Mbi blunë drithëruese të qiellit...
Kori i Zanave
Pagëzon përjetësinë e djemve
Ata
janë bërthama e Kreshnikëve
Agime polare të dashurive të pashpallura
Energji kozmike
Të ndrydhura
Brenda hapit elegant te vajzave si trille bukurie
Fytyrat e tyre
Janë zemra e yjeve
Me regëtima provokuese
në largësi shekullore
Vetëm në Epos,
brenda Eposit
Dhe njerëzit e trojeve epike të Shqipërisë
Mund ti prekin
Ti puthin
Ti marrin ndër duar
fytyrat e yjeve
Kujdes
Zjarri i tyre
është ende në veprim të plotë

Bota
Vazhdon krijimin e mrekullive
Gjithçka
Është ende në fillimet e veta,
edhe eposet...

 

 

 

DRITHËRIMË

Ndër duar
një e qarë fëmije,
një tufë dënesash
ngrihen nëpër hapësirë
si një tufë zogjsh
ku dikush ka qëlluar më armë...

Mbi duart e mia
copëra belbëzimesh dhe drithërima
nuk di nga binin...
Diku
një fëmijë qante
mbase për lodrën e tij,
ndoshta për një trill
apo thjeshtë për bukë...

Një e qarë fëmije
vrapon nëpër rrugë
duke u penguar nëpër gurë...

 

 

 

BRENGË E MERGIMTARIT

Kam ikur…
Nuk jam më ai që kam qënë
Dashurinë e parë
Lash harruar mbi krahët e zogjëve,
Puthja
Është shëndruar në një vetëtimë
Me qerpikët e rënduar nga vesë e lotëve…
Kam ikur…
Dhe dua te jem ai që kam qënë,
Por ah, nuk qënka e mundur
Buzëqeshja ime
Endet nëpër rrugë,
Si nje encacak i vetmuar
Që nuk e njeh askush…
Gjethet e pemeve janë mplakur
Ndersa retë në qiell
Krejt qënkan thinjur…